مسافر

از اوایل دبیرستان شروع کردم به شناختن خودم. اونجا بود که فهمیدم تا وقتی همرنگ جماعت نشدم نمیتونم با کسی ارتباط برقرار کنم. واسه همین تنهایی رو ترجیح دادم. فقط درس خوندم.

نمره هام که خوب شد کلی آدم دور و برم رو گرفت. بچه های "شاخ" مدرسه که تا قبل منو آدم حساب نمیکردن بهم روی اوردن. ارتباط بیشتر با آدمای معمولی من رو روز به روز معمولی تر کرد و من در این فرآیند معمولی شدن رفتار کردن مثل بقیه رو یاد گرفتم. از اصل خودم دور شدم. من در کل دوران قبل از اون هیچکسی رو بعنوان دوست نداشتم، و تا تونستم در جامعه پذیرفته بشم انقدر هیجان زده شدم که دیگه خودم برای خودم مهم نبود. اونجا فهمیدم من اتفاقا میتونم خیلی اجتماعی باشم. و اون اجتماعی شدن البته پیامد هایی برای من داشت.

روز به روز معمولی تر، روز به روز بیشتر مثل بقیه شدم و هر روز انگار حس تباهی در من می افزود.

درگیر کنکور شدم. کنکور برای من مفهوم تنهایی رو میرسونه. من شبانه روز در اتاقی با دیوار های خاکستری صبح رو به شب میرسوندم. تنها تفریح من استفاده از قوه ی مخیله م بود. انقدر تخیل میکردم که واقعیت های جامعه از بین میرفت. من یک سال تمام به دور از هر گونه حضور در جامعه روی صندلی پشت میزم جلوی کلی کتاب نشسته بودم. گاهی درس میخوندم و گاهی تخیل میکردم.

انقدر تنها موندم که از جامعه جدا شدم. ارزش ها، رفتار های اجتماعی، مناسبات، حتی اصطلاح ها و تکه کلام های آدمارو فراموش کردم. من به من تبدیل شدم.

باید اعتراف کنم که سال کنکور وحشتناک ترین برهه ی زندگی من بود و من تا یک سال بعدش هنوز با به یاد آوردنش رنج میکشیدم. من شاید حتی گاهی به جنون میرسیدم از سختی، فشار، تنهایی، ترس از آینده، و حتی بی هدفی.

یادمه بعد از کنکور برای قدم زدن از خونه بیرون رفتم. و قدم زدم! قدم زدن برای من شگفت آور و لذت بخش شده بود. نگاه کردن به آدم ها منو به وجد می اورد! من انگار یک سال در زندان بودم، زندانی که خورشید رو از اون به زور میشد دید. و . بالاخره آزاد شدم.

اما هنوز حس میکردم که دارم در زندان درونی خودم تقلا میکنم.

من یک سال فقط فکر کردم، نقشه ها کشیدم، طرحی از شخصیت خودم کشیدم؛ و حالا موقع پیاده کردنش بود.

.